Celem artykułu jest zarysowanie relacji między miastem i przyrodą w dwu obszarach: współczesnej sztuki oraz historii zieleni miejskiej. W obu przypadkach pojawia się symptomatyczna tendencja – odchodzenie od paradygmatu eksploatacji przyrody do strategii kooperacji między środowiskiem ludzkim i przyrodniczym. Pozwala ona na sformułowanie idei biopolis jako koncepcji postulatywnej, która splata materialne, społeczne i polityczne życie miasta ze środowiskiem przyrodniczym.
Słowa kluczowe: miasto, przyroda, nowoczesność, wspólnota, historia parków, sztuka współczesna