Artykuły: Elżbieta Rybicka

Celem artykułu jest zarysowanie relacji między miastem i przyrodą w dwu obszarach: współczesnej sztuki oraz historii zieleni miejskiej. W obu przypadkach pojawia się symptomatyczna tendencja – odchodzenie od paradygmatu eksploatacji przyrody do strategii kooperacji między środowiskiem ludzkim i przyrodniczym. Pozwala ona na sformułowanie idei biopolis jako koncepcji postulatywnej, która splata materialne, społeczne i polityczne życie miasta ze środowiskiem przyrodniczym.
Słowa kluczowe: miasto, przyroda, nowoczesność, wspólnota, historia parków, sztuka współczesna

Celem artykułu jest przedstawienie dominujących koncepcji mapy jako metafory, praktyki i pojęcia w interdyscyplinarnym polu współczesnych teorii. Głównym przedmiotem zainteresowania jest relacja pomiędzy mapą a terytorium. W pierwszej części autor charakteryzuje trzy możliwości: mapę jako eksperyment z terytorium, mapę-symulację pozbawioną terytorium i mapę jako aktywne wytwarzanie terytorium, przestrzeni, narodu i wiedzy ( z punktu widzenia kartografii krytycznej). W drugiej części koncentruje się na roli mapy i literackich kartografii w literaturze i literaturoznawstwie.

Artykuł problematyzuje związki pamięci zbiorowej i miasta w nowych ramach kulturowych – polityki miejsca i polityki pamięci. Punktem wyjścia jest prezentacja trzech głównych języków opisu takiej relacji, ujętych za pomocą metafor: palimpsestu, śladu oraz pola walki. Autorka analizuje kilka praktyk upamiętniania związanych z wielokulturową przeszłością Szczecina: prozę A.D. Liskowackiego, projekt artystyczny „Murki i piaskownice” K. Freino, strategię promocyjną miasta oraz podziemną trasę turystyczną. Dochodzi do wniosku, iż opisywanie pamięci w miastach o wielonarodowej przeszłości za pomocą metafory palimpsestu neutralizuje ciągle obecną konfliktowość. Bardziej adekwatna wydaje się aktualnie metafora pola walki jako przestrzeni, w której dochodzi do zderzenia różnych dyskursów pamięci: politycznych, ekonomicznych, turystycznych, literackich i artystycznych.

Tematem artykułu jest zwrot topograficzny w badaniach literackich rozpatrywany w powiązaniu ze zwrotem przestrzennym w humanistyce. W szczególności dotyczy kwestii współczesnych rekonfiguracji zarówno w obszarze nowych koncepcji przestrzeni, jak i samej dyscypliny otwartej obecnie na cyrkulację pojęć z innych dziedzin. Szkic wskazuje na główne kierunki zainteresowania tego nurtu badawczego, m. in. nowy regionalizm, ekokrytykę, literackie urban studies, relacje między literackimi reprezentacjami przestrzeni a tożsamością indywidualną i zbiorową, związki literatury i geografii. Charakteryzuje także podstawowe wyznaczniki nowych koncepcji przestrzeni, m. in. łączenie przestrzenności z temporalnością, powrót kategorii miejsca, zainteresowanie przestrzeniami hybrydycznymi, tranzytywnymi i heterotopiami oraz zasadnicze przesunięcie perspektywy od poetyki przestrzeni do polityki miejsca.

Recenzja. Ewa Rewers Post-polis. Wstęp do filozofii ponowoczesnego miasta, Kraków 2005

Recenzja. Dariusz Czaja Sygnatura i fragment. Narracje antropologiczne, Kraków 2004

Odnowienie relacji mistrz-uczeń jako paradoksalny cel liberalnej edukacji

Wychodząc od analizy epistolarnego kryzysu komunikacyjnego, Autorka kreśli projekt antropologii pisarstwa i socjologii literatury, których ośrodkiem byłaby osoba emocjonalna i komunikująca się z innymi

Analiza dwóch projektów: miasta-maszyny Szymona Syrkusa oraz unistycznej wizji Władysława Strzemińskiego

Formy wyobcowania oraz praktyki dezalienacyjne i deziluzyjne w polskiej powieści z 1934 r.