Ze względu na intelektualne dziedzictwo arystotelesowskiego podziału wiedzy na praktyczną i teoretyczną, hierarchii tych wiedz, oraz kartezjańskiego dualizmu w zachodniej tradycji poznawczej niedyskursywna wiedza ciała nie budziła zainteresowania nowoczesnej nauki i filozofii. Jednak z perspektywy etnografii jako badania przez praktykę rola niedyskursywnej wiedzy ciała w poznaniu antropologicznym wydaje się niezwykle znacząca. Łącząc doświadczenie praktyki toczenia na kole garncarskim z teorią materialnego związania (theory of material engagement) Lambrosa Malafourisa autorka stara się włączyć niedyskursywną wiedzę ciała w poznanie etnograficzne. Określana w tekście za Detienne’m i Vernantem grecką nazwą mētis, niedyskursywna wiedza ciała zostaje osadzona w kontekście strategii poznawczych spoza głównego nurtu zachodniej wiedzy, określanych przez Foucaulta jako „wiedze podporządkowane”. Z perspektywy uniwersalizującego systemu poznawczego, jakim jest zachodnia nauka mētis, ze względu na swój usytuowany i niepoddający się abstrakcji charakter okazuje się wiedzą asystemową.
Słowa kluczowe: etnografia, wiedza ciała, wiedza umiejscowiona, badanie przez praktykę, niedyskursywność