Artykuły: Jacques Rancière

Jacques Rancière czyta „Panią Bovary” – a także „W poszukiwaniu straconego czasu” Prousta oraz „Fale” Virginii Woolf – jako świadectwa zmieniającej się relacji życia i literatury. Likwidacja hierarchii tematów, do której dochodzi w czasach Flauberta, jest funkcją przemian struktury społecznej, rozwoju nowoczesnej demokracji i kultury „ekscytacji”, wiąże się też silnie z dyskursem medycznym. Flaubert – podobnie jak potem Proust i Woolf – musi łączyć cechy realisty i estety, dlatego absolutyzuje „styl” jako ostatnią definicję literatury. Emmę Bovary, która mylnie utożsamiła literaturę i życie, musi zaś skazać na śmierć, by ocalić sztukę pisania jako odrębną dziedzinę dzielenia zmysłowego.