Artykuł omawia dziewięć kazań ks. Piotra Skargi ze zbiorów: Kazania o siedmi sakramentach i Kazania przygodne, przeznaczonych na różne okazje: ślub, msza prymicyjna, śmierć, pogrzeb, zwycięstwo w wojnie. Analiza obejmuje strategie perswazyjne w tych tekstach. Refleksja ogólna dotyczy statusu genologicznego kazań staropolskich: postawiono tezę, że nie wystarczy wskazać źródła inwencyjne, by mówić o wzajemnej zależności tekstów. Autor dowodzi, że równie ważne są dispositio i elocutio. W zakończeniu mowa o dotychczasowych próbach klasyfikacji genologicznej w odniesieniu do kazań.
Słowa kluczowe: Piotr Skarga, kaznodziejstwo XVI w., teoria kaznodziejstwa, kazania przygodne, genologia kazań