Autorka artykułu zastanawia się, jak Brzozowski pojmował niezwykle ważne z perspektywy jego „filozofii pracy”, pojęcie romantycznej „twórczości”, które można interpretować także w kategoriach bardziej „współcześnie” rozumianej kreacyjnej aktywności jednostki. Korzystając z mało widocznych, ale obecnych w pismach Brzozowskiego odwołań do światopoglądu filozoficzno-literackiego romantyków jenajskich, Orska próbuje przełożyć przesłanki romantycznego pojęcia twórczości obecnego w Głosach (analiza dotyczy dokładnie Kilku uwag o stanie ogólnym literatury europejskiej) na swoiście pojętą, krytyczną „pracę tekstu”. Pozwala na to obecna w dotychczasowych lekturach Brzozowskiego tradycja interpretowania jego krytyki jako tekstu o charakterze żywym – dającego się rozumieć jako performatyw, niekoniecznie poddający się wymaganiom nowożytnych, teleologicznie zorientowanych języków filozofii.
Stanisław Brzozowski – poeta i filozof. Krytyka jako poezja progresywna w Głosach wśród nocy
Numer:
2011 / 5