Pozbawiona wiary w „tekstowy świat”, charakterystycznej dla paradygmatu poststrukturalistycznego, nowa humanistyka z jednej strony sięga po sprawczość, z drugiej zaś stara się znaleźć mosty ponad izolującymi ją od nauki podziałami odziedziczonymi po przełomie antypozytywistycznym. Szuka swojego miejsca w zespołach i laboratoriach, a zarazem w polityczności, dokonującej tymczasem wrogiego przejęcia jej narzędzi. Nowej humanistyce grozi bowiem zgoda na to, że jest zajęciem „darmozjadów”, albo przystąpienie do marketingu. Żeby znów uczyć krytycznej samowiedzy, musi więc otwierać „czarne skrzynki” teorii na praktykowanie i eksperymenty.
Słowa kluczowe: humanistyka, sprawczość, poststrukturalizm, laboratorium, czarna skrzynka