Esej łączy narrację autobiograficzną z analizą możliwości dialogu i porozumienia z inną kulturą. Opowiadam w nim o swym dzieciństwie na Dolnym Śląsku w Legnicy, o swym zetknięciu z innymi kulturami. Mieszkali tam Rosjanie, Żydzi, Ukraińcy, Łemkowie i Grecy. W tle czuło się dominującą obecność nieobecnych Niemców, którzy stworzyli miasto, ale zostali z niego wysiedlenie po Drugiej Wojnie Światowej. Odwołując się do koncepcji filozoficznych i kulturoznawczych zastanawiam się, czy jest możliwe, aby prowadzić dialog z kulturą, która zniknęła, po której zostały jedynie materialne artefakty, a jeżeli jest to możliwe, to jakie muszą zaistnieć warunki, by dialog taki zaistniał.
Słowa kluczowe: Pamięć, Dolny Śląsk, dialog kulturowy, komunizm, Armia Radziecka