Artykuły: Luisa Banki

Autorka dokonuje przeglądu najważniejszych ujęć estetycznych, ukazujących komedie o Holokauście jako gatunek, w szczególny sposób tematyzujący problematykę nieprzedstawialności Shoah. W swoich rozważaniach sięga do heglowskiej koncepcji komedii, definiowanej w Fenomenologii ducha jako gatunek transformacji tego, co ogólne, w to, co jednostkowe. Późniejsze chronologicznie rozważania S. Žižka i A. Stupančič, akcentują zdolność komedii o Holokauście do przekraczania granicy miedzy tragedią a komedią. Jednak przyjęta za podstawę eseju Agambenowska definicja świadectwa jako relacji, zwierającej lukę, pękniecie, odsyłające do niezaświadczalnego (doświadczenia muzułmana) prowadzi autorkę do konkluzji, iż komedia o Holokauscie jest gatunkiem niemożliwym, do którego można sie jedynie zbliżyć, nigdy go nie osiągając.