Artykuł dotyczy związków zachodniej edukacji szkolnej oraz piśmienności badanych w perspektywie antropologicznej, uwzględniającej kulturowe zaplecze mediów oraz instytucji odpowiedzialnych za ich społeczną dystrybucję. Pierwsza jego część przedstawia pożytki z badań nad pismem dla antropologii edukacji oraz znaczenie tej ostatniej dla antropologii kultury. Druga odpowiada na pytania: co badania szkoły wnoszą do analizy praktyk piśmiennych oraz w jaki sposób należy badać te ostatnie. Wychodząc od rozpoznań New Literacy Studies i antropologii edukacji, autorka opowiada się za tezą redefiniującą dotychczasowe ujęcia piśmienności. Teza ta mówi, że pismo jest technologią ciała, a nie jedynie technologią intelektu, zaś zbadanie cielesnego wymiaru pisma wymaga nie tylko uwzględnienia technik ciała wymuszanych przez określoną materialność zapisu (to na czym i czym się pisze), ale przede wszystkim technik narzucanych przez określony kontekst instytucjonalny, związany w przypadku szkoły – z dyscyplinującym, zbiorowym, symultanicznym, podporządkowanym strukturom autorytetu czytaniem i pisaniem.
