Artykuły: Monika Świerkosz

Artykuł odnosi się do projektu arachnologii Nancy K. Miller, z jednej strony poddając reinterpretacji figurę Arachne jako kobiety twórczyni (nie zaś pająka), z drugiej – postać Ateny, która (wbrew feministycznym odczytaniom mitu) również wciela pewien typ kobiecej twórczości. Zakwestionowany zostaje w ten sposób somatyczny model pisania uważany przez wiele krytyczek (m.in. G. Borkowską, A. Araszkiewicz, K. Kłosińską, H. Cixous, I. Irigaray, J. Kristevę) za jedyny autentyczny (i antyfallogocentryczny) sposób ekspresji kobiet w sztuce. Na przykładzie recepcji biografii i twórczości M. Dąbrowskiej pokazane zostają lekturowe konsekwencje przyjmowania bardzo wąskiej definicji kobiecości, jak również ignorowania przez historyków literatury wieloznacznego związku między płcią i literaturą.

Recencja: De-Centring Western Sexualities. Central and Eastern European Perspectives, red.R. Kulpa and J. Mizielińska, ASHGATE 2011.

Artykuł stawia pytania o sposoby użycia ciała w feministycznych badaniach literackich, a ściślej mówiąc, o możliwości uczynienia z niego kategorii strukturalnej tekstu. Autorka Rozważa również problem metaforyzacji dyskursu cielesności (na przykładzie II-falowej krytyki feministycznej), który, zakładając absolutną tożsamość ciała i tekstu, dokonał faktycznie redukcji znaczenia obu tych kategorii. Redefiniując samo pojęcie ciała, materii i podmiotowości w duchu feminizmu korporalnego Elizabeth Grosz, a następnie wprowadzając te kategorie do modelu korporalnej teorii narracji, staram się wypracować narzędzia interpretacji tekstu, poddawanego (i poddającego się) cielesnej lekturze. Jako materiał interpretacyjny służą powieści Jeanette Winterson.

Autorka stawia pytania o sposoby użycia ciała w feministycznych badaniach literackich, a ściślej mówiąc, o możliwości uczynienia z niego kategorii strukturalnej tekstu. Rozważa również problem metaforyzacji dyskursu cielesności (na przykładzie II-falowej krytyki feministycznej), który, zakładając absolutną tożsamość ciała i tekstu, dokonał faktycznie redukcji znaczenia obu tych kategorii. Autorka redefiniuje pojęcie ciała, materii i podmiotowości w duchu feminizmu korporalnego Elizabeth Grosz, by wprowadzić te kategorie do modelu korporalnej teorii narracji i wypracować narzędzia interpretacji tekstu, poddawanego (i poddającego się) cielesnej lekturze. Materiał interpretacyjny stanowią powieści Jeanette Winterson, których cielesność analizuje w odniesieniu do podmiotu, narracji, czasu i przestrzeni tekstu.