Esej zawiera rozważania teoretyczne na temat możliwości interpretacji jednoosobowych gier komputerowych. Autor za punkt wyjścia głównego wywodu obrał specyficzna sytuacje, w której znalazł się podczas indywidualnej rozgrywki w Fallout: New Vegas, a którą nazywa „pętlą śmierci”. Proponowane w tekście rozwiązania metodologiczne zachęcają, by to, co nazywamy jednoosobowymi grami komputerowymi, postrzegać nieco inaczej, niż klasycznie pojmowane gry; w tym celu stworzona zostaje kategoria „grywalnego artefaktu”, pozwalająca zdaniem autora zwrócić uwagę na kwestie materialności i procesu, niedostatecznie naświetlone przez tzw. „ludologiczną doktrynę interpretacji”. Filozoficznym kontekstem dla rozważań autora jest m. in. myśl J.-P. Sartre’a, za pomocą której przybliżona została kluczowa dla niniejszego tekstu dynamika relacji między graczem a „grywalnym artefaktem”.
Słowa kluczowe: Fallout: New Vegas, grywalny artefakt, Jean-Paul Sartre, materialność