Celem artykułu jest zbadanie logiki samotności, rysującej się w twórczości Ewy Lipskiej, poprzez interpretację trzech wierszy tytularnie podejmujących problem „samotności”. Autor, analizując sposób użycia przez poetkę terminu „samotność”, dochodzi do wniosku, że jest on nazwą na dążenie podmiotowości do wydobycia się ze zdezindywidualizowanej ogólności ku autentycznej i jednostkowej egzystencji. Ta droga metafizycznej dedukcji dokonuje się poprzez wstąpienie w sferę pisma i przekroczenie jej w geście samonihilacji. Punktem dojścia rozważań, wykorzystujących m.in. Nietzschańskie pojęcie das Selbst oraz konceptualizację doświadczenia wolności Jana Patočki, jest stwierdzenie, iż „samotność” Lipskiej jest projektem autodekonstrukcyjnej „samości” – podmiotu „niepewnego siebie”, nieustannie budującego i destruującego własne tożsamościowe „ja”.
Słowa kluczowe: Ewa Lipska; samotność; tożsamość; podmiot; podmiotowość; samość; osobność; poezja; poezja polska; poezja współczesna; Nietzsche; egzystencjalizm; egzystencja