Artykuł stanowi propozycję umieszczenia twórczości Joanny Rajkowskiej, a konkretnie realizowanych przez nią projektów interwencji w przestrzeń publiczną w kontekście teorii radykalnej demokracji sformułowanej przez Ernesto Laclaua i Chantal Mouffe oraz kluczowych dla tej teorii pojęć antagonizmu i hegemonii. Propozycja ta ma na celu poddanie krytycznemu namysłowi stosowanie wobec sztuki Rajkowskiej kategorii słabości jako adekwatnego określenia jej strategii artystycznych. Omówieniu projektów Minaret (2009-2011), Dotleniacz (2007) oraz Trafostacja (2016) towarzyszy namysł nad hegemoniczną siłą jaką dysponuje artystka działając w przestrzeni publicznej i społecznymi efektami jej projektów artystycznych.
Słowa kluczowe: Joanna Rajkowska, sztuka, przestrzeń publiczna, radykalna demokracja, hegemonia, antagonizm, immunitet artysty