Artykuły: Bogusław Żyłko

Niniejszy tekst jest właściwie nekrologiem Wiaczesława Wsiewołodowicza Iwanowa, przedstawiającym jego sylwetkę ze wskazaniem najbardziej znaczących faktów biograficznych, mogących mieć wpływ na ukształtowanie się jego „osobowości naukowej”. Dotyczy to zwłaszcza najważniejszego rysu tej osobowości, jakim – jak się wydaje – było przemożne dążenie do syntezy wiedzy naukowej i współpracy humanistyki z naukami przyrodniczo-matematycznymi.. Ten rys uwidocznił się wyraźnie w ostatnim projekcie badawczym Iwanowa – Symbolarium, którego opis jest publikowany obok.

Słowa kluczowe: humanistyka rosyjska XX wieku, Moskwa (Pieriediełkino), indoeuropeistyka, semiotyka kultury

Filologia, będąc jedną z najstarszych nauk, w ciągu swojej długiej historii wypracowała swoje typowe formy wypowiedzi, czyli bogaty repertuar gatunków naukowych. Formalizm powstał poza nauką akademicką i nawet w jawnej opozycji do niej. Urodzony w piotrogrodzkim kabarecie krótko przed pierwszą wojną światową wniósł do nauki o literaturze nowość i energię gatunków „niekanonicznych”, odnawiając ją i świadomie starając się nadać jej charakter „wesołej nauki” (Nietzsche). Związek członków Opojazu ze współczesną im sztuką (często awangardową) zauważalnie wpłynął na poetykę i styl ich własnych tekstów, dodając im niezwykłej świeżości i chroniąc je przed szybkim zestarzeniem się.

Pożegnanie Władimira Toporowa

Komentarz do tekstu Bachtina zamieszczonego w tym samym numerze

Osobiste wspomnienie o wybitnym semiotyku Juriju Michajłowiczu Łotmanie

Recenzja. Jerzy Faryno: Wwiedienije w litieraturowiedienie (Wstęp do literaturoznawstwa), Warszawa 1991