Articles: Michał Rusinek

Artykuł jest próbą odczytania notesu Wisławy Szymborskiej zawierającego zapiski do jej wierszy — tych, które powstały i tych, których nigdy nie napisała. Autor znajduje wśród nich i porządkuje wątki charakterystyczne dla jej poezji, proponuje lekturę retoryczną i genetyczną ich lekturę, a także za pomocą kategorii anastylozy, pozwalającej wyobrazić sobie wiersze, które mogłyby powstać. Zastanawia się także nad ontologicznym statusem zapisków (fragment, element, prefabrykat, rodnik) i zachęca do wnikliwych badań nad „czarnym notesem”.

Słowa klucze: poezja, rękopis, retoryka, enumeracja, krytyka genetyczna, synekdocha, anastyloza

Artykuł stanowi propozycję przyjrzenia się głównym figurom i tropom retorycznym, które rządzą współczesnym dyskursem o Polsce. Autor posługuje się pojęciem prefiguracji, wprowadzonym przez Haydena White’a, ale interesuje go nie historia, lecz współczesność, a dokładnie rzeczywistość rozumiana społecznie. Spośród wielu figur zostają wybrane dwie, które wydają się nadrzędne i emblematyczne dla dwóch odrębnych sposobów postrzegania społeczeństwa czy po prostu „innego”: antyteza i enumeracja.

Słowa kluczowe: retoryka, antyteza, enumeracja, historia, polityka

Polemika z: Jakub Z. Lichański Myślenie o retoryce

O dwóch rodzajach refleksji nad retoryką: (1) głoszącej powrót retoryki oraz (2) mówiącej o zwrocie ku retoryce

Recenzja. S. Rieger, Glenn Gould, czyli sztuka fugi, Gdańsk 1997; G. Payzant, Glenn Gould. Muzyka i myśl, Łodź 1995

Funkcje cytatów a intertekstualizacja Biblii – autodekonstrukcja dzieła polskiego Horacego