Pierwszym badaczem, który zaobserwował przenikanie topiki judajskiej do polskiej literatury był Władysław Panas, który wskazał trzy źródła tej topiki: Torę pisaną (Biblia hebrajska), Torę ustną (Talmud i literatura post-rabiniczna) i Kabałę (tradycja mistyczna), stanowiące skarbnicę obrazów i wyznaczające kod kulturowy. Panas opisał obszerny korpus toposów przetwarzanych w wyobraźni artystycznej literatów polskich pochodzenia żydowskiego (choć nie tylko ich) do czasów Zagłady. Ona zakłóciła bowiem ten proces, gdyż okazała się nie do opisania według tropów wytworzonych przez tradycję judaistyczną. W efekcie powstała nowa żydowska topika modernistyczna. Badaczem, który zapoczątkował próbę jej nazwania i uporządkowania był Sławomir Buryła.
Artykuł pogłębia kwestię sposobów uzewnętrzniana się topiki Shoah w najnowszej (po roku 2000) polskiej literaturze przede wszystkim na przykładzie prozy Igora Ostachowicza (Noc żywych Żydów, 2012), zawierającej takie toposy Zagłady jak: antysemici/neonaziści, dewaluacja wartości, drugie/trzecie pokolenie, miejsce-po-aryjskiej stronie, miejsce-po-getcie, miejsce-po-lagrze, Muranów, pogrom, sprawiedliwi, trauma Zagłady, walka o pamięć, żywe trupy/żydowskie zombi, oraz ich związki z topiką judajską.
Słowa kluczowe: topika judajska, topika Zagłady, Shoah, najnowsza literatura polska