Krótka charakterystyka trzech uprawianych w ostatnich dekadach XX wieku praktyk świadczenia stanowi kontekst do wprowadzenia analizy czwartej praktyki – kwestii badacza jako świadka i wyników jego badań jako świadectwa. Artykuł przypomina czasy wielkich odkryć geograficznych, kiedy kształtował się paradygmat nowoczesnych nauk, a jego fundament stanowiło pojęcie „fakt”, wywiedzione z prawa i nieodzownie zakładające istnienie świadków i świadectw. Następnie zaś przechodzi do przedstawienia definicji „świadka wirtualnego” oraz „skromnego świadka”, żeby przedstawić współczesne koncepcje wiedz sytuowanych Haraway i sytuacyjnej tekstualności Hunter oraz ich realizacje w praktyce.
Słowa kluczowe: praktyki świadczenia, kultura faktu, rewolucja naukowa, świadek wirtualny, wiedze sytuacyjne