Wisława Szymborska to jedna z najchętniej czytanych poetek w Holandii. Jest również dość popularna w krajach anglosaskich. Wersy jej wierszy są często cytowane jako komentarze na temat „naszych” zachodnich problemów społecznych i politycznych, choć wydaje się to sprzeczne ze specyficznym, środkowo-wschodnim kontekstem twórczości Szymborskiej. Z drugiej strony poezja Szymborskiej bardzo odbiega od modelu literatury „dysydenckiej”, która w latach 1965-1989 ukształtowała „zachodni” obraz pisarstwa wschodnioeuropejskiego” jako formy wewnętrznego oporu wobec totalitarnego ucisku. Dziś „zachodnie” upolitycznienie poezji Szymborskiej często wiąże jej dyskretnie ironiczne przedstawienia nierówności i niesprawiedliwości z koncepcjami późnopostmodernistycznymi: nierównością systemową, ekokrytyką itp. Istnieją jednak subtelne i paradoksalne odczytania poezji Szymborskiej, w których uwzględnia się wschodnioeuropejski kontekst cenzury i ucisku, nie redukując tych tekstów do polityki w obu wymienionych znaczeniach. Odczytania te skupiają się na wierszach Szymborskiej jako na przedstawieniach uniwersalności życia codziennego – jego napięć i szczęśliwości. Tło opresji jest wciąż obecne, ale główny nacisk położony jest na życie codzienne, które ustanawia relację pomiędzy poetą środkowo-wschodnioeuropejskim a zachodnim czytelnikiem, których łączy wspólny świat, pomimo istniejących niegdyś granic geopolitycznych. Przykładem konstrukcji takiej wspólnej przestrzeni jest esej holenderskiego poety Rutgera Koplanda o poezji Szymborskiej.
Słowa klucze: Wisława Szymborska, poezja, zachód, wschód