Artykuł stanowi próbę przeorientowania badań literaturoznawczych skupionych na Zagładzie w kierunku humanistyki terenowej. Wychodząc od analizy poetyki miejsca zaproponowanej przez Dorotę Julię Nowak, autorka szuka w polskich badaniach prac przekraczających analizy filologiczne w kierunku analiz kulturoznawczych, zwłaszcza antropologicznych. Prace m.in. Romy Sendyki czy Aleksandry Ubertowskiej, korzystające z zaplecza posthumanistycznego, geografii i geologii, proponują nowy słownik, a praca Nowak w nikłym stopniu korzysta z metod innych dyscyplin, przez co wiele wątpliwości dotyczących rozumienia środowiska czy terenu w literaturoznawstwie zagładowym pozostawia niewyjaśnionymi. Zdaniem autorki artykułu kluczowa jest równoprawność literatury i innych źródeł wiedzy wynikająca z założeń, które pozwalają też doceniać sprawczość środowiska (co w artykule zostaje odniesione do metafory „terraformowania” Albrechta i Pika).
Słowa kluczowe: sedymentacja, humanistyka terenowa, Zagłada, terraformowanie