Autorka przeprowadza paralelną lekturę utworów Elfriede Jelinek Dzieci umarłych i Rechnitz oraz wiersza Paula Celana Es war Erde in ihnen. Koncentrując się na dyskursywnym sprzymierzeniu frazy Jelinek i Celana, pokazuje, w jaki sposób język, odmieniony i zniekształcony przez Zagładę, wpływa na kształtowanie się tekstowych nekrotopografii (przestrzeni wypełnionych martwymi ciałami), których obecność w analizowanych utworach powiązana jest bezpośrednio z „pustą pamięcią” austriackiego doświadczenia Shoah. Artykuł zwraca uwagę na sposoby przejmowania głosu Innego przez podmioty na różne sposób martwe, a także na strategię tworzenia przez Jelinek i Celana (anty)ekonomii – nadmiaru śmierci, która dekonstruując język, tworzy spiętrzenia głosów nie-żywych lub pozostających w zawieszeniu między tym co żywe i martwe.
Słowa kluczowe: Paul Celan, Elfriede Jelinek, język, Zagłada, Rechnitz