Artykuł koncentruje się na akwakrytycznej lekturze tekstów literackich w paradygmacie nowej historiografii powodzi 1934 roku. Autorki, korzystając z głębokiego mapowania interpretacji oraz metodologii wypracowanej na gruncie ekokrytki i spatial studies, poddają analizie utwory J. Kurka, K. I. Gałczyńskiego oraz M. Płazy, wskazując na liczne przemianowania słownika powodziowego. Przyglądając się militaryzacji języka w narracjach powodziowych (walka z rzeką) i symptomatycznemu dla nich dyskursowi władzy i kontroli (panowanie nad żywiołem rzecznym), pokazują, że zarówno polskie doświadczenie I wojny światowej – a później kolejnych konfliktów zbrojnych – jak i wpływ zmilitaryzowanej polityki państwowej odcisnęły się na słowniku powodziowym i doprowadziły do poróżnienia między podmiotem ludzkim, a żywą rzeką.
Słowa klucze: akwakrytyka, powódź, historiagrafia rzeki, Wisła, żyjąca rzeka, głęboka mapa