Artykuł omawia przemiany polonistyki w ciągu ostatnich trzydziestu lat. Przemiany te następowały w wyniku stopniowego otwierania się polonistyki na media inne niż literatura, na obiegi inne niż wysoki, a także na kultury mniejszościowe. W rezultacie przemian powstała polonistyka medioznawcza, a nie wyłącznie literaturoznawcza. Przede wszystkim jednak dzisiejszą dyscyplinę określa (praktykowane w badaniach i dydaktyce) krytyczne nastawienie do wszelkich kanonów, w tym zwłaszcza do kanonu narodowego, który wiązał tożsamość etniczną z tożsamością męską, inteligencką i heteroseksualną. Dzięki poszerzeniu (a więc również rozmyciu) tożsamości polonistyka zachowała znaczną autonomię, którą badacze i nauczyciele łączą z zaangażowaniem. To szczególne powiązanie niezależności z solidarnością określa dzisiejszą polonistykę: może ona zajmować się niemal każdym problemem i wchodzić w naukowe sojusze z dowolną dziedziną, a zarazem ową autonomię zachowuje dzięki angażowaniu się w konflikty kulturowe.
Słowa kluczowe: polonistyka, tożsamość dyscypliny, autonomia dyscypliny, autonomia zaangażowana