Tekst wychodzi od ustaleń Rebecci Solnit na temat traktowania czytania i pisania jako form podróży. Następnie zestawia je z praktykami średniowiecznych mnichów przy kontemplacji Pisma Świętego i praktykowaniem sztuki przez lud Yolngu. Wnioski pozwalają autorowi na zarysowanie tła dla analizy twórczości Wasilego Kadinskiego. Dzięki temu może zrewidować ustalenia dotyczące właściwości wyobraźni.
Słowa kluczowe: Kadinsky, Yolngu, czytanie, pisanie, malowanie, wyobraźnia
Tim Ingold, koncentrując się na materialnych i cielesnych aspektach pisania i rysowania oraz posiłkując się szerokim kontekstem zjawisk: od dalekowschodniej kaligrafii, grafizmu Aborygenów, po zachodnią technologię druku oraz rytownictwa, zadaje pytanie o różnice między rysunkiem i pismem, podejmując jednocześnie polemikę z klasyczną teorią piśmienności. Wbrew jej ustaleniom twierdzi, że czynności rysowania i pisania nie są całkowicie odmienne; obie można traktować jako rodzaj sztuki, zaś pismo nie może być charakteryzowane poprzez kategorie technologii, linearności i notacji.