Artykuły: Agnieszka Dauksza

Tekst jest analizą relacji zachodzących w wydarzeniach o charakterze przemocy masowej, zwłaszcza II wojny. Autorka przekonuje, że schemat relacji zaproponowany przez Raula Hilberga – sprawca-ofiara-bystander – utrudnia zrozumienie faktycznej złożoności aktu przemocy. Kluczowe dla wydarzenia są zmienne ramy polityczne, klasowe i symboliczne. W artykule powołana zostaje kategoria ludzi nieznacznych rozumiana jako ludzie tła, bezsilni, tak zwana większość. To oni są główną ofiarą wojny. Autorka przekonuje, że każde świadectwo wojenne łączy dwa aspekty: bezsilność/słabość jednostek wobec przytłaczających wydarzeń i sprawstwo aktu świadczenia. Rozważane są także instytucjonalne i polityczne przyczyny i konsekwencje europejskiego antysemityzmu, ich przejawy podczas II wojny, w tym relacje polsko-żydowskie.

Słowa kluczowe: świadek, relacje polsko-żydowskie, bezsilność, słabość, sprawczość

Tekst dotyczy ludzi bezsilnych podczas II wojny: ofiar, cywili, wykluczonych, chorych, okaleczonych, starych, uwięzionych itd. Autorka rekonstruuje też mechanizmy powojennego traktowania ludzi bezsilnych – ich ponowną stygmatyzację. Wskazuje, że zarówno praktyki polityczno-społeczne, jak i badania nad wojną i Zagładą od kilkudziesięciu lat skupiają się przede wszystkim na historii heroicznej, czyli bohaterach, zwycięstwach, przewadze militarnej, sprawcach i ich niszczycielskiej aktywności oraz na aktywnych świadkach, którzy składają zeznania. Autorka postuluje zwrot ku innym jednostkom, bezradnym, bezczynnym, słabym, nieheroicznym, podlegającym cudzym decyzjom. Opowieść o nich ukazuje inne wymiary II wojny i skłania do reinterpretacji europejskiej polityki historycznej, także współczesnej.

Słowa kluczowe: świadek, ofiary, pasywność, ludzie bezsilni, słabość

Autorka dowodzi, że świadectwo to splot aktantów, dynamiczna relacja między jednostkami w procesie świadczenia; w wydarzenie przemocowe uwikłanych jest wiele figur o nietożsamych funkcjach zmieniających się w toku wydarzenia się a następnie także w toku relacjonowania. Świadczenie jest dynamicznie przekształcającą się siecią sił, energii, afektów, nietożsamych motywacji, różnych stadiów (bez)ruchu i sprawstwa. Nie ma świadka bezstronnego, gdyż cielesna obecność wymusza przyjęcie pozycji – fizyczność aktantów wpływa na rozkład sił na scenie przemocy. Autorka komentuje mechanizm ustanawiania świadka, interpelacji i fizycznej konfrontacji świadka i uczestniczącego, czyli tego, kto czynnie współtworzy kontekst świadectwa. Krytykuje dominujący od lat 80. model opisu świadectwa w perspektywie etycznej, podobnie jak jego narracyjne sprofilowanie oraz ograniczanie badań do świadectw z Zagłady. Wskazuje strategie nadużyć, którym poddawane są świadectwa, m.in.: cenzura, ideologizacja, idealizacja, selekcja, błędy montażu. Proponuje refleksje nad mechanizmami ustanawiania świadka pod kątem politycznym, performatywnym, cielesnym i afektywnym. Jednocześnie postuluje namysł nad gestami świadczenia – badania gestyczne.

Słowa: świadectwo, świadek, ciało, gest, afekt, ludobójstwo, polityczność

Punktem wyjścia jest problem badawczy: kto powinien analizować chłopskie dziedzictwo? Czy narracje pisane z pozycji miejskiej czy akademickiej reprezentują wieś? Jak szukać alternatywnych ujęć, nowych metod, innych narzędzi opisu? Analizowane są zwłaszcza dwa przypadki na różne sposoby prezentujące polskich chłopów: Shoah Claude Lanzmanna i Niepamięć Pawła Brożka. Autorka proponuje refleksję nad gestem jako znaczącym nośnikiem pamięci kulturowej oraz przekaźnikiem energii społecznej. Wyróżnia też powtarzalne funkcje gestów. Autorka określa te badania mianem studiów gestycznych. Głównym przykładem jest gest podrzynania gardła reprezentowany w wielu narracjach o chłopach (które dotyczą m.in. rabacji i Zagłady), ale i stale obecny w społecznych skojarzeniach, czego dowodzi m.in. lektura współczesnych forów internetowych.

Słowa kluczowe: gest, studia gestyczne, podrzynanie gardła, Shoah, Lanzmann, chłopi

Streszczenie: Punktem wyjścia do rozmowy z Joanną Rajkowską jest nowy projekt artystki Samobójczynie (2016) oraz sprawczość oddziaływania obrazu na widza. Rajkowska sugeruje konieczność nie tylko racjonalnego, ale też wrażeniowego i afektywnego odbioru i opisu sztuki współczesnej. Poruszane są problemy relacyjności, materialności i cielesności jako istotnych aspektów procesu twórczego. Artystka porównuje swoją pracę do działania „sejsmografu”, czyli wyczuwania energii przestrzeni, które domagają się artystycznej interwencji. Mowa o warsztacie artysty, zaangażowaniu, krytyce partycypacji oraz krytyce nauki jako narzędzia artystycznego. Dyskutowane są następujące projekty Rajkowskiej: Samobójczynie, Pozdrowienia z Alei Jerozolimskich, Nigdy nie będę papieżem. Nigdy nie będę Andy Warholem, Benjamin w Konyi, Dotleniacz, Pasaż Róży, Trafostacja.

Słowa: Rajkowska, materia, cielesność, relacje, samobójczynie, wizualność

Streszczenie: Celem artykułu jest refleksja nad realizmem jako operacyjną kategorią, która pozwala nie tylko na efektywny opis wewnątrztekstowej/wizualnej, rzeczywistości danego dzieła, ale także na opis relacji twórcy-dzieła-odbiorcy-rzeczywistości, napięć, które wyznaczają kierunek procesu odbiorczego, zależności twórcy/odbiorcy od materialności dzieła oraz kontekstu sytuacji poznawczej. Autorka proponuje termin „realizmu afektywnego”, który wykorzystuje do analizy praktyk artystycznych Joanny Rajkowskiej. Według autorki Rajkowska stosuje laboratoryjną metodę aranżowania pola wymiany, by możliwe było obserwowanie powstających i zagęszczających się sieciowych powiązań, materializowanie napięć i inscenizowanie metafory różnicy.

Słowa klucze: afekt, realizm, laboratorium, Rajkowska, Adorno

Autorka podejmuje próbę badania statusu polskich ocalonych z obozów koncentracyjnych. Ich przeżycia wojenne i funkcjonowanie po wojnie nie było i nie jest tożsame z przeżyciami Żydów. Autorka na podstawie badań empirycznych stwierdza, że głównym problemem jest „doświadczenie bez nazwy”, czyli niemożność nazwania, a co za tym idzie doświadczenia tego, co przydarzyło się znaczącej grupie Polaków podczas okupacji. Kwestia dotyczy nie tylko faktycznych byłych więźniów i ich najbliższych – zgodnie z logiką postpamięciowej wymiany – ale także tych, którzy żyli przez kilka lat w obawie przed trafieniem do obozu oraz tych, którzy świadkowali wywożeniu innych, również Żydów. Autorka rekonstruuje powojenne relacje polsko-żydowskie i proponuje, by określać polskich ocalonych mianem przeżywców.
Słowa: przeżywcy, ocaleni, Polacy, Żydzi, obozy koncentracyjne, pamięć

Autorka proponuje model interpretacji relacyjnej i postuluje istnienie kilku faz czy etapów odbioru. W artykule ukazywane są uproszczenia i generalizacje tradycyjnych teorii interpretacji stwierdzających przede wszystkim erudycyjno-kompetencyjny sposób recepcji. Postulowane fazy interpretacji relacyjnej wykraczają poza „czysto” intelektualne procedury, lecz z nimi nie antagonizują. Chodzi o przekroczenie dualizmu afektu/intelektu i zaproponowanie trybu interpretacji, który w równej mierze uwzględnia afektywne i intelektualne możliwości ludzkiego poznania. Analizowana jest m.in. kategoria znaczenia odczuwanego. Przedmiotem opisu jest także relacyjność każdego znaczenia i relacyjny charakter procesów interpretacyjnych, które zależą wprost od kulturowych i społecznych wspólnot emocjonalnych.

Słowa: interpretacja, afekty, wspólnoty emocjonalne, znaczenie odczuwane

Agnieszka Dauksza
UJ
Autorka podejmuje próbę ponownej, uważnej lektury Pornografii Witolda Gombrowicza. Trop lektury wyznaczają liczne ślady i wskazówki sugerujące istotność wątków dotyczących wojny, jej przejawów i skutków. Afektywna analiza pozwala dostrzec swoistą obsesję wojną, brakiem sprawczości, (anty)świadkowaniem. Szczególnie ważny jest problem przejawów (nie)obecności Żydów w realiach powieściowych. Autorka rozważa stosunek Gombrowicza do Żydów, co pozwala wskazać rangę tej relacji w twórczości pisarza. Autorka problematyzuje także diagnozy Gombrowicza komentującego polskie społeczeństwo powojenne i proponującego osobliwe remedium na widmowy status tej formacji.
Słowa: Gombrowicz, wojna, Żydzi, widma, Pornografia

Tekst jest próbą przewartościowania dotychczasowych rozpoznań dotyczących literatury i sztuki awangardowej oraz przezwyciężenia dualizmu myślenia o nowoczesnych tendencjach artystycznych. Namysł dotyczy zwłaszcza realizacji, które wymykają się istniejącym typologiom i charakterystykom. Propozycja badawcza polega na analizie zjawisk sztuki modernistycznej przez pryzmat kategorii afektu, lekturze określanej jako „krytyka afektywna”. Proponowany model lektury pozwala wyróżnić inną, „alternatywną” nowoczesność, swoistą awangardę awangardy, której specyfika zawiera się m.in. w problematyzowaniu napięć między tym, co intelektualne, somatyczne i uczuciowe.

Niniejszy tekst jest próbą krytycznego przekroczenia diagnozy konstatującej kobiecą „nieobecność” czy „niewidoczność” pośród modernistycznych obszarów publicznych. Rozważenia dotyczą m.in. statusu konsumentki oraz potencjału emancypacyjnego kobiecego konsumpcjonizmu, szczególnie jego wczesnej fazy, przypadającej na okres powstawania pierwszych domów towarowych. W kulturoznawczej analizie funkcjonowania tych nowoczesnych instytucji handlowych, postrzeganych zwłaszcza przez pryzmat strategii psychologicznego, percepcyjnego i afektywnego oddziaływania, przydatne okazują się refleksje krytyczne m.in. A. Friedberg, S. Buck-Morss, J. Wolff, J. Baudrillarda, Z. Baumana i in. Z tej perspektywy interesujące są też omówienia wybranych tekstów kultury, między innymi powieści Wszystko dla pań Emila Zoli oraz montaży tekstowych i wierszy Debory Vogel.

Na niniejszy tekst składają się rozważania z pogranicza antropologii przedmiotu, badań nad Zagładą i koncepcji dotyczących kulturowego statusu zbieractwa oraz kolekcjonerstwa (m.in. M. Sommera, B. Latoura, K. Pomiana, B. Shallcross, M.P. Markowskiego). Za materiał badawczy służy w tym wypadku twórczość prozatorska Kornela Filipowicza, w której skłonność do akumulowania oraz fascynacja wytworami materii są widoczne nie tylko w doborze tematyki czy na poziomie obrazowania, ale także wpływają na język oraz determinują zasadę kompozycji literackiej.