Autorka skupia się na przyczynach wytracania się teraźniejszości w nowoczesnych i ponowoczesnych realiach. Pisze o instytucjonalnej standaryzacji czasu, wyrabianiu rutynowych gestów, próbach unifikacji rytmu pracy, odgórnym zarządzaniu czasem i kształtowaniu jego doświadczania przez jednostki. Historia nowoczesnych praktyk nakierowanych na postęp, pośpiech i maksymalny zysk wciąż rzutuje na funkcjonowanie społeczne. Przekłada się na współczesne problemy z odczuwaniem teraźniejszości, która bywa traktowana jako łącznik między tym, co było i będzie, budulec przyszłości lub przeszkoda, która oddziela od życia i którą należy przeczekać. Autorka stawia tezę, że choć odzyskanie teraźniejszości wydaje się niemożliwe, to warto odnaleźć się w tu-teraz. Związane z nim dezorientacja i (dys)pozycja otwartości są szansą na powrót do większej bezpośredniości i jako takie mogą stać się podstawą niezgody i ekspresji postulatów politycznych.
Słowa klucze: Teraźniejszość, tu i teraz, bezpośredniość, time studies, przyszłość, czas