Wczesny cyberpunk uznawał, że największym zagrożeniem związanym z technologią jest znikanie podmiotowości rozumianej jako wolna wola, świadomość polityczna czy adekwatne rozpoznanie sił kształtujących rzeczywistość. Dzisiejsza proza cyberpunkowa kwestionuje możliwość odzyskiwania podmiotowości bez odbudowy więzi społecznych. W tym sensie cyberpunk przestaje być odpowiedzią, staje się zaś ciągiem pytań. Dotyczą one wpływu technologii sieciowych (neuronowych i społecznych) na całą rzeczywistość: na wybory konsumenckie, a więc gospodarkę; na zbiorowe wybory polityczne, a więc każdy ustrój polityczny (w tym również demokrację); na podziały klasowe, ekosferę, indywidualną świadomość. Dziś sieć pośredniczy w dostępie nie tylko do niezależnych źródeł informacji, lecz także do publicznych usług medycznych i edukacyjnych, do płacy i emerytury. Bez sieci nie istnieją dziś ani władza, ani opór przeciw władzy. Życie jednostkowe i zbiorowe zostało wplątane w sieć, która wyzwala i uzależnia, przyspiesza przepływ (informacji, pieniędzy, dóbr), a zarazem zostawia coraz więcej ludzi z tyłu, łączy na moment i trwale separuje. Zarazem w tej dystopijnej rozpaczy pojawia się jakiś okruch nadziei, ponieważ rozpad dotychczasowego społeczeństwa popycha do szukania nowych powiązań. Skoro jesteśmy sieciowi, skoro żyjemy w sieci, skoro zaplątaliśmy się w sieć, wobec tego, mówią powieści, spróbujmy z tej sieci upleść jakieś więzy – wiedzy, współpracy, solidarności.

Numer 5 z roku 2021 pt. „Historie potencjalne” przynosi propozycje badań historycznych, w których przeszłość traktowana jest jako przestrzeń zaniechanych możliwości, otwarta na projektowanie nowych stosunków społecznych. Agnieszka Dauksza we wstępie zarysowuje ogólną charakterystykę nurtu myślowego, który podważa definitywność minionych rozstrzygnięć, podkreśla umowność i względność utrwalonych podziałów i wpisuje się we współczesną krytykę struktur przemocy. Rozwinięcie tej problematyki przynosi dział Szkiców, gdzie Aleksandra Szczepan rozważa możliwości wykorzystania historii potencjalnej w kontekście Europy Środkowo-Wschodniej i Zagłady, Kinga Siewior przedstawia „zintymizowaną sferę publiczną” jako kategorię pozwalającą inaczej spojrzeć na PRL, a Katarzyna Czeczot i Michał Pospiszyl problematyzują domniemany związek Europy Wschodniej i błota w kontekście modernizacji. Agata Zborowska pisze o reformie rolnej, przemianach własnościowych i praktykach szabru po II wojnie światowej, natomiast Wojciech Szymański analizuje działania artystyczne Karola Radziszewskiego jako narzędzia potencjalizowania historii. W Interpretacjach Robert Kusek omawia krytykę imperialnej geografii w twórczości Deborah Levy, Sara Herczyńska pokazuje literackość rozprawy „Kokainizm i homoseksualizm” Jana Nelkena, Sławomir Jacek Żurek omawia modernistyczną przemoc w powieściach Szczepana Twardocha, Grażyna Świętochowska szuka transhumanizmu w esejach filmowych Dušana Hanaka i Krzysztofa Zanussiego, a Bogusław Grodzki przygląda się ciału Anny Świrszczyńskiej. W Dociekaniach Lech M. Nijakowski analizuje kategoryzowanie ofiar przez sprawców na przykładzie ludobójstwa Ormian, Sabina Giergiel bada ścieranie się serbskich pamięci mniejszościowych, Elżbieta Bender rekonstruuje pojęcie intrahistorii wprowadzone przez Miguela de Unamuno, Anna Kałuża omawia zaś książkowe obiekty artystów konceptualnych. Dział Prezentacji wypełnia przekład obszernych fragmentów książki „Historia potencjalna” Arielli Azoulay, która formułuje program radykalnej przebudowy badań nad przeszłością i „oduczania się przemocy imperialnej przez uobecnianie wypartych potencjalności”. W Roztrząsaniach i rozbiorach Katarzyna Chmielewska omawia „Historie ludowe” (Adama Leszczyńskiego, Kacpra Pobłockiego i Michała Rauszera) w kontekście m.in. historii potencjalnych, a Mirosław Gołuński recenzuje książkę Joanny Ostrowskiej o tabuizowanym cierpieniu homoseksualistów w czasie II wojny światowej. Proponujemy też dwie Przechadzki – Joanna Degler (Lisek) pisze o ukazywaniu wielokulturowości Wilna w przewodnikach turystycznych, zaś Aleksandra Chomiuk o ideologicznym nacechowaniu krajobrazów w międzywojennej serii krajoznawczej. Numer zamyka list do redakcji od Adama Poprawy „Kiedy Jan Józef Lipski napisał Dwie ojczyzny, dwa patriotyzmy”?

Głównym wątkiem numeru 4 w 2021 pt. „Kultury prekarne” jest różnie rozumiana kruchość, niepewność, od niestabilności ekonomicznej po egzystencjalną podatność na zranienie. Jakub Momro we wprowadzeniu wskazuje różne takiego rodzaje wystawienia na przemoc, polityczne konteksty ochrony przed zagrożeniami i artystyczną „wierność przegranej” W Szkicach Andrzej Franaszek porównuje egzystencjalne zmagania Czesława Miłosza i Tadeusza Różewicza, Wacław Forajter odnajduje ślady dyskursu rasowego utrwalone w „Faraonie” Bolesława Prusa, Ewa A. Łukaszyk rozważa sytuację kultur wernakularnych wobec systemu literatury światowej. Elżbieta Skibińska analizuje okładki książek o przekładzie, który okazuje się iluzorycznym odpowiednikiem oryginału, Paweł Drabarczyk vel Grabarczyk i Beata Łazarz, proponują „zezujące spojrzenie” na relacje ludzkiej niepewności i sztucznej inteligencji, a wreszcie Tomasz Sobieraj pokazuje instrumentalny stosunek do przyrody w pracach Stanisława Brzozowskiego. Również teksty z Roztrząsań i rozbiorów można częściowo sytuować w kręgu tej problematyki – Karolina Szymborska przygląda się afektywnej filozofii dzieciństwa i badaniom children stu¬dies, Mateusz Florczak komentuje „Kategorię świadka Zagłady w kulturze polskiej” pod redakcją Maryli Hopfinger i „Wielki retusz” Tomasza Żukowskiego, natomiast Marek Błaszczyk recenzuje „Literaturoznawczy spór o interpretację” Tomasza Markiewki. W Archiwaliach publikujemy odkryty przez Lenę Magnone niezwykły list Karola Irzykowskiego do Zygmunta Freuda o jąkaniu, które ujawnia cielesną kruchość w języku. W Prezentacjach polecamy przekład eseju Jean-François Hamela o agoniczności narracyjnej i historycznych antynomiach w pracach Karola Marksa. Proponujemy też trzy interpretacje – Małgorzata Kowalcze o groteskowym ciele w powieści Williama Goldinga, Piotra Sobolczyka o queerowej sztuce porażki, patrzeniu „z ukosa” i subwersji płciowej, a także Krzysztofa Obremskiego o rozwiązywaniu „Gadki” Jana Kochanowskiego. W Dociekaniach Maja Głowacka i Magda Szcześniak piszą o emocjach w powojennych pamiętnikach osób doświadczających awansu społecznego, Agnieszka Szudarek pokazuje, jak figura starej panny w dziewiętnastowiecznym dyskursie budowała społeczne wykluczenie samotnych kobiet, Jerzy Kandziora omawia literaturę drugiego obiegu w PRL jako odpowiedź na niedostatek wolności, a Marion Brandt zwraca uwagę na inspiracje płynące z obszaru literatury niemieckiej w twórczości Stanisławy Przybyszewskiej.

Numer 3 z 2021 roku tytułem i treścią nawiązuje do znanego eseju Jana Józefa Lipskiego „Dwie ojczyzny, dwa patriotyzmy”, wydanego czterdzieści lat temu i traktowanemu często jako manifest „patriotyzmu krytycznego”. Jak jednak sygnalizuje zmieniona forma zapisu, lektura tego tekstu po kilku dekadach przynosi różne wątpliwości i przewartościowania. W zebranych tekstach – jak pisze we wstępie Przemysław Czapliński – pojawiają się zatem propozycje kolejnych „korekt mniejszościowych” i „wspólne pytania” z obszaru współczesnej „hermeneutyki patriotyzmu”. Trzy pierwsze teksty nawiązują bezpośrednio do historycznej publikacji Lipskiego. Agnieszka Graff pisze „o kilku przeoczeniach i uniwersalizacjach w Dwóch ojczyznach”, wzmacniających hegemonię Kościoła katolickiego i wykluczających kobiety z debaty publicznej. Łukasz Garbal podejmuje próbę zrekonstruowania „świata wartości”, czyli aksjologii ówczesnego „prezydenta polskiej opozycji”. Natomiast Krzysztof Obremski przedstawia analizę porównawczą dwóch tekstów z 1981 roku – „Posłania do ludzi pracy Europy Wschodniej” oraz „Dwóch ojczyzn, dwóch patriotyzmów” – werbalizujących odmienne spojrzenia strony opozycyjnej na ówczesną Polskę. Kolejne szkice dotyczą ogólniejszych kwestii bliskich problematyce przywołanego eseju, czyli zagadnień tożsamości narodowej, patriotyzmu, polityczności. Jarosław Poraziński analizuje fenomen konfederacji targowickiej w kontekście mitu zdrady narodowej, do dziś obecnego w literaturze i publicystyce. Michał Rusinek omawia antytezę i enumerację jako dwie główne figury retoryczne, rządzące współczesnym dyskursem o Polsce, emblematyczne dla dwóch sposobów postrzegania społeczeństwa. Marcin Czardybon pisze zaś o sakralizacji wspólnoty narodowej w literaturze współczesnej, na przykładzie twórczości takich autorów jak Przemysław Dakowicz, Jarosław Marek Rymkiewicz i Wojciech Wencel. W dziale Roztrząsania Magda Lejzerowicz recenzuje „Lęk i olśnienie. Eseje o kulturze niepokoju” Leszka Koczanowicza, Anna Mędrzecka – „Ironie romantyczne” Wojciecha Hamerskiego, a Piotr Michałowski „Ikonę i traumę (Pytania o „obraz prawdziwy” w liryce i sztuce polskiej drugiej połowy XX wieku)” Agaty Stankowskiej. Problematyka tożsamościowo-polityczna przeważa też w dziale Dociekania. Szymon Wróbel rozwija interpretację faszyzmu jako symptomu, funkcji oraz ideologicznego schematu, komentując zarazem gotowość na faszyzm w demokracji. Jan Hudzik wychodzi od analizy utworów literackich o zarazie, a dochodzi do wykładu filozoficznej teorii mediów. Jadwiga Błahut-Prusik wskazuje związek między zachodnią tradycją epistemologiczną a niesprawiedliwością społeczną i praktykami kolonialnymi, przeciwstawiając jej koncepcję „epistemologii Południa”. Natomiast Katarzyna Glinianowicz podejmuje temat stosunków polsko-ukraińskich i przez analizę ideologicznej gry chłopską seksualnością dekonstruuje główny stereotyp kultury ukraińskiej. Bardziej pośrednio do tych zagadnień nawiązują teksty interpretacyjne. Marek Zaleski zestawia „Dolinę Issy” Czesława Miłosza i „Smutek tropików” Claude’a Lévi-Straussa jako autobiograficzne świadectwa rówieśników naznaczonych doświadczeniem ekspatriacji. Piotr Weiser omawia specyfikę żydowskiej tożsamości w prozie Philipa Rotha wpisaną ambiwalentne relacje polityczne, seksualne, kulturalne z amerykańskimi sąsiadami, „gojami”. Kamil Nolbert pokazuje napięcia między historią a indywidualną/zbiorową pamięcią Zagłady w utworach Piotra Pazińskiego. Bartosz Kowalik zwraca uwagę na obrazy, widma i powidoki umarłych, charakterystyczne dla twórczości Tadeusza Różewicza. Aleksander Wójtowicz analizuje związek między radykalną sztuką a polityką w międzywojniu, splot futuryzmu z imperializmem, mocarstwowym militaryzmem i biopolityką w dorobku Stanisława Grędzińskiego. Justyna Kasperek przedstawia kreacje zwierzęce w poezji Grzegorza Wróblewskiego, piszącego utwory o podwójnej perspektywie, łączącej fizyczność z refleksyjnością. I wreszcie Piotr Prachnio czyta dzienniki Marii Dąbrowskiej, Leopolda Tyrmanda i Stefana Kisielewskiego w poszukiwaniu śladów geowładzy, czyli zarządzania populacją poprzez organizację miejskiej przestrzeni. W dziale Prezentacje publikujemy Wiaczesława W. Iwanowa „Symbolarium”, wstęp do projektu badawczego, którego celem jest skompletowanie uniwersalnych symboli występujących we wszystkich kulturach – oraz Bogusława Żyłki portret rosyjskiego uczonego. I na koniec numeru kolejny tekst dotyczący tytułowej problematyki. Anna Nasiłowska pisze w nim o politycznych napięciach po opublikowaniu i wystawieniu dramatu Sławomira Mrożka „Śmierć porucznika”, zapowiadających kampanię, jaką rozpętano w 1968 roku.

W numerze 2 z 2021 roku, „Laboratoria humanistyki” omawiamy rosnące zainteresowanie pracą laboratoriów w humanistyce, a także obecną popularność różnorakich jednostek i zbiorowych inicjatyw działających pod takim szyldem. Spośród okoliczności sprzyjających rozwojowi takiej tendencji wyróżniamy dynamikę nowych kierunków myślowych i przyspieszony rozwój infrastruktury technologicznej. Zwracamy też uwagę na poszerzanie zakresu i silną metaforyzację samego pojęcia. Laboratoryjny model pracy zespołowej reprezentują dwa teksty zbiorowego autorstwa. Aleksandra Kil, Jacek Małczyński i Dorota Wolska przedstawiają metodologiczne założenia badań prowadzonych w ramach projektu „Laboratorium humanistyczne jako modus poznania”, zestawiając koncepcje Bruno Latoura i Michela Foucaulta. Natomiast autorzy drugiego z tych artykułów – Maciej Maryl, Marta Błaszczyńska, Bartłomiej Szleszyński i Tomasz Umerle – proponują typologię danych badawczych w literaturoznawstwie oraz analizują różne formy ich publikowania. Kilka szkiców poświęcono zbiorowemu wytwarzaniu wiedzy – faktów naukowych, interpretacji, metod – z udziałem aktorów ludzkich, a czasem też pozaludzkich: Krzysztof Abriszewski wprowadza pojęcie „laboratorium rozproszonego” jako formułę negocjowania znaczeń w humanistyce, Paweł Bohuszewicz tworzy zarys nowego modelu interpretacji ilustrowanego przez zaprezentowane studium przypadku, a Tomasz S. Markiewka omawia korzyści, jakie refleksji nad naukowością literaturoznawstwa przynosi odwołanie się do studiów nad nauką i techniką. Wszystkie trzy szkice nawiązują do koncepcji Bruno Latoura, omawianych również w dwóch prezentowanych przekładach. Rita Felski rozważa, jak teoria aktora-sieci Bruno Latoura może wpłynąć na nasz sposób postrzegania literatury, a Dipesh Chakrabarty proponuje nowe spojrzenie na sprawczość i polityczność. W kontekście rozważań o polityczności publikujemy artykuł Szymona Wróbla o trzech sposobach rozumienia faszyzmu (jako symptomu, funkcji, ogólnego schematu ideologicznego) i o gotowości na akceptację faszyzmu w demokracji, a także szkic interpretacyjny Marka Zaleskiego o książkach Czesława Miłosza i Claude’a Lévi-Straussa jako rówieśników naznaczonych doświadczeniem ekspatriacji. Poza tym proponujemy związane z problematyką numeru recenzje: Dariusz Brzostek o humanistyce laboratoryjnej Piotra Mareckiego, Marzenna Cyzman o karmicielach wszy i „Fantastycznym laboratorium” Arthura Allena oraz Krzysztof Kłosiński o „Nowej Humanistyce”, która szuka swojego miejsca w zespołach i laboratoriach, a zarazem w polityczności, dokonującej tymczasem wrogiego przejęcia jej narzędzi. Rozszerzone rozumienie laboratorium pozwala z kolei szukać jego dawniejszych zapowiedzi. Perspektywę taką przyjmuje Aleksandra Kil, która prezentuje dokumentalistyczny projekt Paula Otleta jako prefigurację laboratorium humanistycznego. Elementem humanistycznej infrastruktury najbardziej zbliżonym do modelu laboratorium jest najpewniej archiwum, omawiane w trzech kolejnych artykułach. Paweł Zajas pisze o instytucjonalnej selekcji i interpretacji dokumentów w ramach archiwum literackiego, Helena Markowska-Fulara na przykładzie archiwalnych rękopisów problematyzuje warunki wejścia tekstu jako „faktu literaturoznawczego” do krwiobiegu naukowego, a Danuta Ulicka na przykładzie korespondencji Romana Jakobsona i Marii Renaty Mayenowej pokazuje, jak międzyśrodowiskowe przyjaźnie listowne rzutowały na rozwój koncepcji naukowych. Powraca też rozumienie literatury jako laboratorium językowego, czy też w ogóle komunikacyjnego, w którym eksperymentalnie testuje się nowe możliwości wytwarzania i przekazywania znaczeń. Autorzy kolejnych tekstów odświeżają to ujęcie w kontekście przemian przestrzeni medialnej – Andrzej Hejmej o praktykach słuchania w audiosferze społeczeństwa medialnego, Adam Regiewicz buduje analogiczną problematyzację oddziaływań audiowizualności na literaturę, Jan Hudzik szkicuje filozoficzną teorię mediów na podstawie wybranych utworów podejmujących temat zarazy, Michał Kłosiński bada cyfrowe remediacje klasycznych opowieści o rozbitkach z literatury do gier, a Grzegorz Niziołek analizuje gejowski performans Jana Peszka jako afektywną interwencję naruszającą powłokę dyskursów społecznych. W tym obszarze mieści się ponadto prezentowany przekład artykułu Walerija I. Tiupy o etosie intrygi narracyjnej, jak również projekt Bogdana Balickiego, który postuluje poszerzenie literaturoznawstwa o „socjologię nie-literatury”, sytuującą badacza poza grą o kapitał symboliczny w polu literatury.