W sensie hermeneutycznym anachronizm pozostaje niezbywalnym mechanizmem ożywiania świadomości historycznej, a siłę swą czerpie z zakazu, którym został obłożony. Artykuł pokazuje to na trzech przykładach. Lęk przed anachronizmem rządzi teorią narracji historycznej M. Oakeshotta, co prowadzi do idei zmiany historycznej bez podmiotu zmiany. W koncepcji H.G. Gadamera istnieją dwa odmienne i trudne do uzgodnienia sposoby poradzenia sobie z groźbą anachronizmu: idea klasyczności (das Klassische, ‘the classical’) oraz zasada dziejów efektywnych (Das Prinzip der Wirkungsgeschichte, The principle of history of effect). W filozofii J. Rancière’a anachronizm zostaje odrzucony jako siła antyhistoryczna. Groźba anachronizmu powstaje, gdy czas nie jest przestrzenią wydarzania się zdarzeń, ale ustanawia strukturalne warunki możliwości ich pojawiania się. Tymczasem Ranciere uważa, że nośnikiem zmiany historycznej mogą być tylko niesubordynowane podmioty, a nie strukturalne prawidła.
Słowa klucze: anachronism, prezentyzm, historycyzm