Artykuły: Michał Głowiński

Jest to interpretacja mało znanego wiersza Leśmiana „Dwaj skazańcy” z tomu „Łąka” (1920), ale zapewne powstałego sporo wcześniej. Ujawniają się w nim typowe właściwości wierszy Leśmiana: narracyjność, obfite przytaczanie słów bohaterów, podwójność postaci, ważne są tak ich podobieństwa, jak i różnice między nimi. Osobliwością wiersza jest osadzenie wydarzeń w świecie historycznym (możliwe przywołanie Rewolucji 1905 roku).
Słowa kluczowe: paralelni bohaterowie, ballada, cytowanie ich wypowiedzi, realia roku 1905.

Autor analizuje trzy utwory prozatorskie Ludwika Heringa dotyczące powstania warszawskiego i Zagłady, publikowane w latach 1945-1946 w „Kuźnicy” i w „Głosie Ludu” a pomieszczone w wydanej niedawno książce pt.; „Ślady”, w kontekście „prozy cywilnej”, której ważnym wątkiem jest codzienne i niewzniosłe doświadczenie grozy wojny. Ważnym punktem odniesienia jest dla tej prezentacji „Pamiętnik z powstania warszawskiego”. Autor nazywa te wojenne szkice Heringa medalionami: stanowią one mieszankę fabuły i reportażu. Hering jawi się tu nie tyle jako wielki narrator, co eseista, a nawet publicystą, piętnujący obojętność świadków Zagłady, winę sąsiadów.

Szkic biograficzny o Hannie Kirchner, historyczce literatury polskiej XX wieku, edytorce „Dzienników” Zofii Nałkowskiej, krytyczce literackiej i tłumaczce.

Mijają lata, a z nimi wszystko się zmienia… Ewolucjom zachodzącym w dyscyplinie, z którą związałem się na całe dojrzałe życie, przyglądam się z zaciekawieniem, choć niezbyt systematycznie, w wielu punktach z aprobatą, w innych z niechęcią.

O zapisach doświadczeń dzieci w latach Zagłady

Komentarz do wspomnień Magdaleny Kozarzewskiej, publikowanych w niniejszym numerze

Omówienie złożonych relacji między literaturoznawstwem a różnymi dziedzinami wiedzy o kulturze

Recenzja. Dominik Lewiński Strukturalistyczna wyobraźnia metateoretyczna. O procesach paradygmatyzacji w polskiej nauce o literaturze po roku 1958, Kraków 2004

Odpowiedź na polemikę Tadeusza Witkowskiego zamieszczoną w tym samym numerze

Obszerne omówienie: Literatura polska wobec Zagłady, red. A. Brodzka-Wald, D. Krawczyńska, J. Leociak, Warszawa 2000

O pojmowaniu narratologii w literaturoznawstwie i innych dyscyplinach humanistycznych

Esej Sur Dante Gombrowicza (pierwotnie epizod XVIII z trzeciego tomu Dziennika) jako utwór o bólu

Pożegnanie Adama Makowskiego, tragicznie zmarłego członka redakcji Tekstów Drugich

Kategoria inspiratora w dyskursie marcowym – analiza oficjalnych dokumentów

Recenzja. Mieczysław Tomaszewski, Chopin. Człowiek, dzieło, rezonans, Poznań 1998]

Analiza komentarzy krytycznych na temat twórczości poetki opublikowanych po przyznaniu jej Nagrody Nobla

Refleksje na marginesie tekstów Vladimira Macury i Nikoły Georgijewa (w tym samym numerze), na temat przyczyn zainteresowania literaturoznawców totalitarnym praktykami mówienia

O podobieństwie dyskursów obu pisarzy-myślicieli oraz ich przynależności do (pre)egzystencjalistycznej formacji w polskim życiu umysłowym

Wspomnienia autobiograficzne

Recenzja. Krzysztof Meyer, Dimitri Chostakovitch, Paris 1994

O roli szeroko rozumianych przytoczeń we współtworzeniu kultury

Notatki o nowomowie

O rytualności poezji spod znaku socrealizmu

O pułapkach w mówieniu o własnych socrealistycznych epizodach na przykładzie fragmentu autobiograficznej książki Andrzeja Panufnika O sobie

Uwagi o nowelistyce Gustawa Herlinga-Grudzińskiego na przykładzie jednego utworu

Autor zadaje sobie pytanie, czy zwężanie się kręgu odbiorców tekstów literaturoznawczych oznacza marginalizację dyscypliny i odpowiada na nie przecząco

Głos w dyskusji o tekście Anny Wierzbickiej Język antytotalitarny w Polsce (w tym samym numerze)

nr l. [O narracjach wyrosłych z nowomowy i bezkrytycznie się nią posługujących, czyli – formach totalitarnych